De dauwcollector
Een installatie om dauw op te vangen.
Een constructie van 4 granieten zuilen, met daarop een knar (een stronk) als drager van een grote zwerfkei. Onder de knar hangt een gladde langgerekte steen, (serpentijn) die wijst naar het begin van een geul in graniet. De geul loopt zo’n drie meter in een lichte helling over de grond naar een ondiepe put.Is deze installatie recent gemaakt of is het een overblijfsel van een verdwenen cultuur? Als de installatie recent is opgebouwd, is het dan misschien een reconstructie naar aanleiding van onderzoek over oude hier levende volkeren en hun manier om zoet water te winnen? Of is het toch een autonoom kunstwerk?
Kijk je nu in deze tijd als argeloze wandelaar op die plek om je heen, en je oog valt op het moerassig gebied, dan denk je niet aan droogte. Maar als je stilstaat bij de installatie en die op je in laat werken, zodat je stilaan begrijpt wat de bedoeling ervan is, namelijk om dauw op te vangen, dan verandert ook de omgeving langzaam van betekenis. Je denkt aan hoe het hier vroeger geweest kan zijn, toen Flevoland nog Zuiderzee was, of eerder nog, aan de Romeinse tijd toen Flevoland nog het Flevo Lacus was, het water verbonden met de open zee. Zou hier toen misschien, aan de rand van een zandplaat, een nederzetting hebben gestaan? Was toen, omringd door zout water, de behoefte aan zoet water wel groot? In die tijd was kennis over materialen als hout en steen nog vanzelfsprekend, dus dat door het temperatuurverschil tussen hout en steen waterdamp kan condenseren, dauw wordt, was toen algemeen bekend.
Je kijkt nog eens een paar van het moeras naar de installatie en opeens zie je het mogelijk verband: zou het kunnen zijn dat het moeras het gevolg is van de dauwcollector? Dat de installatie zo goed werkt!
Michel Bongertman, 2006
