Hier stonden huizen, dat moet wel. Als een huis afbrandt, dan blijven alleen de stenen over. En als de behuizing verder afbrokkelt, aftakelt, dan blijft alleen de kern over, de centrale plaats, het hart: de schoorsteen. Hier staan drie schoorstenen, drie objecten, drie stookplaatsen, als fremdkörper in een nieuwe omgeving. Is hier een dorp geweest, een gehucht, maar trokken de inwoners weg? Raakten de huizen verlaten, werd het gebied vervolgens ingenomen door de natuur?

Archeologen kunnen ongetwijfeld aan de vorm van de schoorstenen de bouw van de huizen reconstrueren, zoals ze dat tegenwoordig zelfs met gezichten kunnen aan de hand van gevonden schedels. Ze zullen geen koolstofmethode hoeven te gebruiken om de leefgemeenschap te dateren.
Het moeten kleine huizen zijn geweest, want de schoorstenen staan vrij dicht op elkaar. Hier zullen kleine mensen hebben geleefd. Misschien dat we potten en botten vinden als we gaan graven, waaraan we kunnen aflezen wat ze aten en hoe ze kookten.

De schoorstenen zullen een nieuw bestaan gaan vinden: het worden misschien broedplaatsen, vogels maken er wellicht hun nesten, of het worden schuilplekken voor konijnen en muizen. Zeker is dat ze overgroeid zullen raken en zullen schuilgaan onder hedera.


Karin van der Molen, 2009